Καμιά φορά κάθομαι και σκέφτομαι πως ζω μονίμως σε μια μεγάλη πλάνη! Σε μια οφθαλμαπάτη που λαμβάνει χώρα μετά τα μεσάνυχτα και είναι γεμάτη από φώτα, μουσικές και όλων των ειδών τις εξαρτήσεις…
Βλέπω άντρες να σκορπούν χρήματα για να εντυπωσιάσουν γυναίκες που φορούν ξεφτισμένο μακιγιάζ στο πρόσωπο και κυρίως στη ψυχή… Ένα αέναο παιχνίδι εξουσίας και επίδειξης δύναμης! Οι μεν να προσπαθούν να επιβληθούν στους δε κι εγώ να βρίσκομαι στην μέση…
Τσαντίζομαι!
Νευριάζω!
Θυμώνω με τον εαυτό μου!
“ΤΙ ΔΙΑΟΛΟ ΚΑΝΩ ΕΔΩ ΠΈΡΑ;” ρωτάω φωνάζοντας στο κενό.
Δεν παίρνω απάντηση καμία! Θολά μάτια μόνο, να με κοιτάζουν συνεχώς έχοντας περίσσια μόστρα μπολιασμένη με μπόλικο καθόλου. Ελάχιστες μόνο εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα αλλά ευτυχώς κάνουν τη διαφορά! Άλλωστε έχει μεγαλύτερη αξία να βρίσκεις λουλούδι σε βόθρο παρά σε λιβάδι…
Παίρνω μια βαθιά ανάσα και πίνω μια γουλιά από την μπύρα μου. Κοιτάζω τον αφρό της:
“Ο χαρακτήρας των ανθρώπων είναι σαν τον αφρό της μπύρας” σκέφτομαι. “Βγαίνει πάντα στην επιφάνεια όταν την βάζεις στο ποτήρι με ορμή κι όταν την βάλεις αργά, κρύβεται μέσα της. Δεν τον βλέπεις αλλά βρίσκεται πάντα εκεί! Απλά περιμένει καρτερικά πότε θα την αναδεύσεις για να εμφανιστεί…”
Χαλάλι! Κάτι μάθαμε κι απόψε!
Άλλη μια νύχτα έφτασε στο τέλος της και νιώθω ζωντανός ανάμεσα σε νεκρούς. Εσύ;
~Δαμιανός Λαουνάρος