Μπορεί ένας γάτος να σε κάνει να δεις όλες τις γάτες του κόσμου με άλλο μάτι; Κι όμως μπορεί! Για να μην παρεξηγηθώ, θα αναφέρω εξαρχής πως αδιαμφισβήτητα αγαπώ τα ζώα πολύ περισσότερο από το ανθρώπινο είδος… Νιώθω πολύ καλύτερα να περιστοιχίζομαι από ζώα παρά από ανθρώπους! Το χειρότερο μου βέβαια είναι να περιστοιχίζομαι από “ανθρώπους-ζώα” αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα…
Από μικρός είχα μια λατρεία στα σκυλιά. Ένας περίεργος δεσμός με ένωνε μαζί τους που ακόμα και σήμερα τον νιώθω έντονα. Οι γάτες δεν μου άρεσαν…Τα μικρά γατάκια τα αγαπούσα! Μετά όμως, όταν ενηλικιώνονταν και γίνονταν γάτες, μου φαίνονταν νευρόσπαστες… Πήγαινες να τις ταΐσεις και τρέχανε μακριά! Πήγαινες να τις χαϊδέψεις και σου βγάζανε νύχια… Δεν το κρύβω πως στη γειτονιά που μεγάλωσα, όλα τα παιδιά είχαμε ρίξει μια-δύο κλωτσιές σε μερικές που μας γρατζούνιζαν… Μια φορά μάλιστα ένας φίλος μου πήρε ένα γατί, το έβαλε μέσα σε ένα κιούπι και κάθισε στο στόμιο με τον κώλο του. Του έριξε μια ξεγυρισμένη κλανιά και μετά σηκώθηκε! Το γατί βγήκε από το κιούπι κι άρχισε να περπατάει ζαλισμένο από την μπόχα, θυμίζοντας τον Τομ, από τα κινούμενα σχέδια, που μόλις του την είχε φέρει για τα καλά ο Τζέρι! Δεν είμαι καθόλου περήφανος για αυτό αλλά ήταν πολύ αστείο…
Ακόμα κι όταν νεύριαζα όμως μαζί τους, πιστεύω πως ενδόμυχα τις θαύμαζα και απλά δεν το είχα καταλάβει…. Ουσιαστικά μου δείχνανε με τον τρόπο τους, να τις ταΐσω όταν το θέλαν αυτές και να τις χαϊδέψω όταν θα μου το επέτρεπαν! Αυτή η τόση ανεξαρτησία τους ήταν που ζήλευα κρυφά μέσα μου… Πάραυτα, καθώς μεγάλωνα ούτε που πέρασε από το μυαλό μου πως θα μπορούσα να πάρω ποτέ μου γάτα. Και πως να μου περάσει άλλωστε αφού ακόμα και στην εφηβεία, που τα είχα με ένα κορίτσι που είχε γάτο, ο πούστης κάθε φορά που με έβλεπε έβγαζε τα νύχια του, γρύλιζε και ήταν έτοιμος να με φάει!
Να όμως που περάσαν πολλά χρόνια και οι κουμπάροι μου πήραν στο σπίτι τους ένα μικρό γατί. Το βρήκαν στο δρόμο και το μάζεψαν. Γενικά είναι φιλόζωοι και είχαν ξανά μαζέψει μερικά γατιά από την αυλή τους πριν κάμποσο καιρό. Μόλις μεγάλωσαν όμως και έγιναν γάτες κανονικές, τα έδωσαν για υιοθεσία γιατί είχαν αρχίσει να κάνουν ένα σπίτι πουτάνα! Έτσι πίστευα πως θα γίνει και με αυτό το μικρό θηλυκό γατάκι, που είχε λαμπερό λευκό χρώμα και μια πινελιά μαύρη στο δεξί του μάτι, που έμοιαζε να βρίσκεται εκεί από άποψη. Σαν πίνακας του Νταλί που το κάθε τι ζωγραφισμένο πάνω στον καμβά, έχει τη σημασία του…
Αυτό το γατί από την αρχή που μπήκε στις ζωές μας, άρχισε να μας ξαφνιάζει με περίεργους τρόπους. Το σημαντικότερο αλλά και πιο κωμικό της υπόθεσης, ήταν πως αποδείχθηκε ότι δεν ήταν θηλυκό αλλά αρσενικό! Τα αρχιδάκια του ήταν τόσο μικροσκοπικά που όλοι τα είχαμε περάσει για ένα μικρό γατίσιο μουνάκι. Οπότε σίγουρος ο κουμπάρος μου πως έχει θηλυκό γατί, πήγε και έφτιαξε ένα κολάρο που έγραφε πάνω «Σόφη» και του το φορούσε για μέρες. Βρέθηκε όμως ένας χριστιανός κτηνίατρος και μας άνοιξε τα μάτια και όλοι μείναμε μαλάκες! Και κάπου εκεί η «Σόφη» έγινε «Σήφης» και εμείς γελάμε ακόμα και σήμερα με την ασχετοσύνη μας, που λίγο έλειψε να μας κάνει τους πρώτους παγκοσμίως που έκαναν “αλλαγή” φύλου σε τετράποδο!
O Σήφης μεγάλωνε και μας έδειχνε πόσο διαφορετικός ήταν από τα άλλα γατιά. Τον φώναζες και ερχόταν! Το χάιδευες και σε έγλυφε! Τα παιδιά τον τραβούσαν, τον έκαναν μπαλάκι από εδώ κι από εκεί και αυτός τα δεχόταν όλα με υπομονή και ίσως και με ευχαρίστηση… Καθόταν ακόμα να τον αγγίζει και όποιος επισκέπτης ερχόταν στο σπίτι! Έδινα όρκο πως αυτός δεν ήταν γάτα αλλά σκύλος σε σώμα γατιού. Ένα γατόσκυλο!
Μοιραία λοιπόν άρχισα να τον συμπαθώ αυτόν τον μυστήριο γάτο. Άρχισα να τον παρακολουθώ με ζήλο. Το αριστοκρατικό βάδισμα του, τις αιλουροειδείς κινήσεις του, το αγέρωχο παρουσιαστικό του. Στα μάτια μου έδειχνε ως η προσωποποίηση του να είσαι “κουλ”! Και μου το απέδειξε, όταν αποφάσισαν οι κουμπάροι μου να υιοθετήσουν και ένα μικρό σκυλί στο σπίτι! Ο Σήφης αγνοούσε το σκυλί χωρίς ίχνος ζήλειας ή φθόνου. Τα αρχιδάκια του είχαν μεγαλώσει και απλά μας έγραφε όλους κανονικά και με το νόμο σε αυτά, όταν μας έβλεπε να ασχολούμαστε και να κάνουμε γλύκες στο νεογέννητο κουτάβι! Σαν να αναγνώριζε στα πρόσωπά μας την παροιμία “καινούριο κοσκινάκι μου και που να σε κρεμάσω” και μας άφηνε να παίζουμε μέχρι να ξεθυμάνει η λαχτάρα μας. Όταν πήγαινα επίσκεψη στο σπίτι τους με άφηνε να ασχοληθώ για κάμποση ώρα με το σκυλί και μετά ερχόταν μόνος του στην πλάτη του καναπέ, δίπλα στο κεφάλι μου, και με κοιτούσε με τα μάτια του. Με αυτά τα πράσινα, διορατικά μάτια! Είχε μια σιγουριά στο βλέμμα του! Σαν να γνώριζε κάτι που εμείς δεν το ξέρουμε και που ίσως να μην μάθουμε ποτέ…
Βρήκα το έναυσμα λοιπόν και άρχισα να παρατηρώ εκτός από τον Σήφη και όλα τα γατιά στο δρόμο, στα πάρκα, στη τηλεόραση και οπουδήποτε τα πετύχαινα. Σίγουρα δεν μου μοιάζουν με εκείνον αλλά διακρίνω πράγματα που πριν δεν μπορούσα να δω. Σαν να αναβαθμίστηκε η όρασή μου ένα πράγμα! Διάφορες λεπτομέρειες στις κινήσεις τους, στο βλέμμα τους, στη συμπεριφορά τους που πάντα με άφηναν αδιάφορο, τώρα μου μοιάζουν ότι εξυπηρετούν έναν σκοπό που μπορεί να μην καταλαβαίνω απόλυτα αλλά αισθάνομαι ότι είναι ανώτερος. Είχα επηρεαστεί τόσο από τα γατιά που μέχρι και το βιβλίο του Μπουκόφσκι για τις γάτες πήγα και αγόρασα πριν λίγες μέρες και το διάβασα μέσα σε λίγες ώρες…
Πάντα πίστευα και θα πιστεύω, πως ο ιδανικός φίλος του ανθρώπου είναι ο σκύλος. Αυτός που δεν θα σε προδώσει ΠΟΤΕ! Αυτός που σε αγαπάει με τον πιο αγνό τρόπο! Αυτός που θα σε περιμένει πάντα να γυρίσεις, όπως ο μυθικός Άργος τον Οδυσσέα, που τον περίμενε κατά την μακρά απουσία του και μόλις τον αναγνώρισε αν και μεταμφιεσμένος σε ζητιάνο, αμέσως μετά ξεψύχησε στα πόδια του. Και μόνο που το γράφω συγκινούμαι λες και αγγίζει μια ευαίσθητη χορδή της ψυχής μου! Άλλωστε κι εγώ, τα τελευταία δώδεκα χρόνια, δηλώνω περήφανος κηδεμόνας του καλύτερου σκυλιού στον κόσμο! Αυτό που θέλω να τονίσω είναι άλλο…Αν θέλετε να αισθανθείτε έστω και λίγο τυχεροί σε αυτό ταξίδι που λέγετε ζωή, τότε υιοθετήστε όλοι σκυλιά ή γατιά ή και τα δύο αν μπορείτε! Θα είναι ίσως η καλύτερη επιλογή που κάνατε ποτέ! Στη σχέση που θα δημιουργηθεί μεταξύ σας θα λάβετε περισσότερα απ’ όσα θα δώσετε… Επίσης αποτελούν την καλύτερη ψυχοθεραπεία και πιθανόν να σας γλιτώσουν και κάποια χρήματα από το να τα δίνετε σε ψυχολόγους. Χωρίς αμφιβολία, αν όλοι οι άνθρωποι υιοθετούσαν από ένα ζωντανό σίγουρα θα επικρατούσε λιγότερη τρέλα στον κόσμο απ’ ότι επικρατεί τώρα…
Τώρα το τι θα αποφασίσει ο καθένας να υιοθετήσει είναι καθαρά θέμα υποκειμενικό… Αλλά θα δώσω ένα παράδειγμα, για να καταλάβετε την ιδιοσυγκρασία του κάθε ζώου και βάσει αυτού ίσως καταλήξετε πιο εύκολα…Αν πάρεις σκύλο, σίγουρα θα σε περιμένει αιώνια να γυρίσεις σαν τον Άργο και θα χοροπηδάει από χαρά και ευγνωμοσύνη και μόνο που επέστρεψες. Θα είσαι χαρούμενος και περήφανος για το κατοικίδιο σου! Αν όμως πάρεις γάτα (αν εκείνη δηλαδή σου κάνει τη χάρη να γίνεις κηδεμόνας της), θα σε περιμένει πίσω μια “εναλλακτική Πηνελόπη”! Μια Πηνελόπη που ναι μεν σε περίμενε αλλά δεν κάθισε να χολοσκάσει κιόλας, όταν πέρασαν τα χρόνια και εσύ βολόδερνες από νησί σε νησί και από αγκαλιά σε αγκαλιά… Μπορείς λοιπόν να την αντέξεις τέτοια ανεξαρτησία; Γιατί όσο και να το κάνουμε, έχει κι αυτή τη γοητεία της…
Δαμιανός Λαουνάρος